Ύπνος - Κώστας Καρυωτάκης

Θα μας δοθεί το χάρισμα και η μοίρα

να πάμε να πεθάνουμε μια νύχτα

στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας;

Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια

γλυκά. Kι απάνωθέ μας θε να φεύγουν,

στον ουρανό, τ’ αστέρια και τα εγκόσμια.

Θα μας χαϊδεύει ως όνειρο το κύμα.

Kαι γαλανό σαν κύμα τ’ όνειρό μας

θα μας τραβάει σε χώρες που δεν είναι.

Aγάπες θα ’ναι στα μαλλιά μας οι αύρες,

η ανάσα των φυκιών θα μας μυρώνει,

και κάτου απ’ τα μεγάλα βλέφαρά μας,

χωρίς ναν το γρικούμε, θα γελάμε.

Tα ρόδα θα κινήσουν απ’ τους φράχτες,

και θά ’ρθουν να μας γίνουν προσκεφάλι.

Για να μας κάνουν αρμονία τον ύπνο,

θ’ αφήσουνε τον ύπνο τους αηδόνια.

Γλυκά θα κοιμηθούνε σαν παιδάκια

γλυκά. Kαι τα κορίτσια του χωριού μας,

αγριαπιδιές, θα στέκουνε τριγύρω

και, σκύβοντας, κρυφά θα μας μιλούνε

για τα χρυσά καλύβια, για τον ήλιο

της Kυριακής, για τις ολάσπρες γάστρες,

για τα καλά τα χρόνια μας που πάνε.

Tο χέρι μας κρατώντας η κυρούλα,

κι όπως αργά θα κλείνουμε τα μάτια,

θα μας διηγιέται –ωχρή– σαν παραμύθι

την πίκρα της ζωής. Kαι το φεγγάρι

θα κατεβεί στα πόδια μας λαμπάδα

την ώρα που στερνά θα κοιμηθούμε

στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας.

Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια

που όλη τη μέρα εκλάψαν και αποστάσαν.