Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2020

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2020

Ο ΚΟΡΙΝΘΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΠΡΩΤΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΝΕΑΝΙΚΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ 2020!






Με ακόμα μεγαλύτερη χαρά και υπερηφάνεια σας ανακοινώνουμε ότι ο συμπατριώτης μας ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΖΑΦΕΙΡΗΣ (23 ετών) που ζει και σπουδάζει στην Βιέννη , διακρίθηκε με το ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Νεανικού Διηγήματος του Σωματείου μας για το 2020!!


Σύντομο βιογραφικό :
  
 Ο Κωνσταντίνος Ζαφείρης γεννήθηκε το 1998 στην Αθήνα. Πέρασε την παιδική του ηλικία εναλλάξ στη Κόρινθο και στα Λουτρά Ωραίας Ελένης δίνοντας του ταυτόχρονα εμπειρίες από ένα παραλιακό χωριό και μια επαρχιακή πόλη. 
Με το πέρας του σχολείου απέκτησε έφεση για τις ανθρωπιστικές καθώς και τις θετικές επιστήμες, ωστόσο οι δεύτερες τον κέρδισαν και ξεκίνησε τις σπουδές του στο Πολυτεχνείο της Πάτρας στο τμήμα Ηλ. Μηχανικών.
 Η επιθυμία του ωστόσο να γνωρίσει τον κόσμο τον ώθησε να συνεχίσει τις σπουδές του στο Άαχεν της Γερμανίας, όπου η γνωριμία με ένα λαό διαφορετικής κουλτούρας ενίσχυσε την αγάπη του για οτιδήποτε καινούργιο. Έπειτα από ένα εξάμηνο ανταλλαγής στη Βιέννη της Αυστρίας, ερωτεύτηκε το διαμάντι του Δούναβη και αποφάσισε να περατώσει εκεί τις σπουδές του, αποκτώντας συνάμα και εμπειρίες από ζωή, φοίτηση και εργασία σε μία μεγαλούπολη.
 Η αγάπη του για τη συγγραφή είναι αποτέλεσμα της ανάγκης του να εξωτερικεύει βιώματα και συναισθήματα με τον γραπτό λόγο. Μια ανάγκη ενσταλλαγμένη από άτομα που στάθηκε αρκετά τυχερός να συναντήσει κατά την ανατροφή του.


Παρακάτω σας δίνουμε την ευκαιρία να διαβάσετε το διήγημα με το οποίο έλαβε μέρος στον Διαγωνισμό.


Η καθηλωτική μονοτονία του Γκρι 


Ο Κ βγήκε από το σπίτι. Μηχανικά σηκώνει την κουκούλα του και ξεκινά να περπατά σε μια πόλη που κατάπινε η νύχτα. Από πίσω του έρεβος, μπροστά μονάχα το γκρι των πολυκατοικιών. Μερικά τετράγωνα παρακάτω, μεταξύ ενός φθαρμένου από τον χρόνο μπαλκονιού και μιας τσιμεντένιας κολόνας διαφαίνεται ο ορίζοντας στην άλλη πλευρά της πόλης. Το χρυσό, το μωβ και το γκρι του μουχρώματος έβαψαν την ψυχή του στα χρώματα της δύσης. Αυτός εμβρόντητος και ακίνητος συνειδητοποιούσε την αποτίναξη του γκρι από τον εσωτερικό του κόσμο. ΄Ενα μειδίαμά σχηματίστηκε στο πρόσωπο του. ΄Ενα βήμα παρακάτω και ήδη ένιωθε το γκρι να επανέρχεται. Το μειδίαμα μετατράπηκε διαμιάς σε βούρκωμα, και το βούρκωμα σε δάκρυ. ΄Οσο γρήγορα ο ήλιος βυθίζεται στη δύση, έτσι έλιωσε κάθε ελαιόχρωμα μέσα του. Κοίταξε ψηλά για να δει μονάχα το γκριζωπό του ουρανού. Ο ουρανός είχε κλέψει τα χρώματα της ψυχής του και τα φορούσε θυμίζοντας την δυστυχία του. Είχε πλέον συμβιβαστεί μαζί της. ΄Ηξερε πως θα ήταν πάντα εκεί όσο και αυτός. Το μόνο που αναζητούσε ήταν μια ανάσα ευτυχίας για ένα χτυποκάρδι δίχως μαύρο. Οπότε και ξεκίνησε να το κυνηγά.

 Ο γκρι ουρανός μονάχα έσφιξε τον κόμπο στην καρδιά του πως ήταν μόνος, φίλους είχε χάσει και τον θεό σκοτώσει. Το φάσμα της γήινης ατμόσφαιρας, απομεινάρι ενός πτώματος που απέπνεε φτύνοντας αίμα. Ξεκινά να τρέχει. Ο αέρας διαπερνά τον πρόσωπο του ψηλαφώντας κάθε ψεγάδι και τελειότητα δίχως κρίση. Τα πνευμόνια του τραβούν λυσσαλέα τον αέρα μέσα τους δηλητηριάζοντας τον με κάθε εισπνοή. Σταγόνες πέφτουν. Νιώθει στα ακροδάχτυλα του το νερό να διαγράφει κάθε λεπτομέρεια. Τρέχει ακόμα. Πρέπει να φτάσει εκεί που το μούχρωμα θα καταλάβει ολόκληρο το οπτικό του πεδίο. Φτάνει. Σταματά. Εισπνοή. Κι άλλο δηλητήριο. Κοιτάζει μπροστά. Παρατηρούσε το πώς το σκοτάδι έσβηνε και μουτζούρωνε κάθε χρώμα που λάτρευε. Στον χαμό του ήταν σίγουρος πως το αγαπούσε, μα ανήμπορος καθώς ήταν, απλά παρακολουθούσε με δέος τον θάνατο του εσωτερικού του κόσμου.

 Μέσα στο γκρι είχε ξεπηδήσει μια μορφή που ενστάλαζε μια ηρεμία και πραότητα στο βασανισμένο μυαλό του. Μια μορφή που άκουγε σε γυναικείο όνομα. Κοιτώντας μέσα του έβλεπε πάνω στο σκοτεινό πέπλο της ψυχής του τη γυμνή μορφή να απομακρύνεται με κάθε βήμα ενώ χορεύει. Μπροστά του κάθε χρώμα υπό την αβυσσώδη απειλή του ερέβους έδινε τις τελευταίες του πνοές, ωσάν το κύκνειο άσμα, δημιουργώντας μια απαράμιλλη ουράνια παλέτα. Μα όλο μίκραινε. Και η μορφή χανόταν. Αυτός εκστασιασμένος την κοιτούσε σιωπηρά προσπαθώντας να απομνημονεύσει κάθε κίνηση, κάθε βλέμμα, κάθε ανάσα. Μα αυτή ήταν συναίσθημα, και χάνεται από την μνήμη παντελώς αφού υποκλιθεί. Τελευταία κίνηση, βήμα μπροστά, υπόκλιση. Τα μάτια του Κ θόλωσαν και αδυνατούσε πλέον να τη δει, 1 ένα πλάνο μπερδεμένο στην συνείδηση του. Σαν ένας ιμπεριαλιστικός πίνακας, κοιτώντας κάθε λεπτομέρεια όλα γύρω έτρεμαν. ΄Οπως και αυτός. Μπροστά του μερικά σκαλοπάτια, και αμέσως μετά μια κεντρική λεωφόρος. Το γλείψιμο της ρόδας στην υγρή άσφαλτο απομόνωνε κάθε εξωτερικό θόρυβο. Μοναδικός ήχος που ξεχώριζε οι χτύποι της καρδιάς του. Δεν ήταν σίγουρος εάν τους ένιωθε ή τους άκουγε. Τα αμάξια περνούσαν βιαστικά, άνθρωποι που ρουφούσαν την ψυχή από κάθε δευτερόλεπτο. Ανήμποροι να πιστέψουν πως ο χρόνος περνά για όλους. Βεβίαζαν κάθε ύπαρξη τριγύρω τους για να μην νιώθουν μόνοι. Η απόγνωση για άδραξη κάθε στιγμής του είχε καταστήσει ανήμπορους να βιώσουν μια αληθινή. Πάντα έρμαια του χτύπου του ρολογιού, κατέστρεφαν κάθε τι όμορφο. Και πλέον οι μέρες δεν περνούσαν μέσα στην θλίψη τους. Στο τέλος τρελαίνονταν, θαρρούσαν πως τα είχαν καταφέρει. Η λεωφόρος ήταν πάντα ζωντανή, δεκάδες αμάξια διέσχιζαν καταπίνοντας την γη, μονάχα στιγμιαία επικρατούσε μια καθολική παύση. Θαρρείς πως η πόλη πέθανε, και ύστερα επανερχόταν, ακόμα πιο βίαια και ορμητικά από την προηγούμενη φορά.

 Ο Κ πολλάκις καθόταν με τις ώρες και παρατηρούσε την λεωφόρο. Το πως έβγαζε τα πιο πηγαία ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου. Κατέβηκε τα σκαλιά, περπάτησε μερικά μέτρα κατά μήκος της, και ύστερα κάθισε πάνω στα κιγκλιδώματα. Τα αμάξια γλιστρούσαν σε διπλή απόσταση αναπνοής από τον ίδιο. Ο ίδιος κάθε φορά που ένιωθε την ορμή του σχισμένου αέρα έκλεινε τα μάτια και άφηνε να τον χαϊδέψει ελεύθερα στο πρόσωπο. Αμυδρά κάθε χάδι του θύμιζε της κινήσεις της μορφής. Και μονάχα για το ελάχιστο χρονικό διάστημα που του επανερχόταν στην μνήμη, αυτός αφιέρωνε όλη του τη νύχτα σε αυτή. Για ώρες άφηνε τη βιασύνη των άλλων να καταπραΰνει την ψυχή του. Το είχε ανάγκη. Πολλοί κοιτούσαν βιαστικά μέσα από το γυαλί του αυτοκινήτου. Για αυτούς μία ακόμα ξεχασμένη από τον ήλιο μορφή που παραδέρνει στην άσφαλτο. Για αυτόν ξεχωριστές, ιδιάζουσες προσωπικότητες με δικά τους πάθη, αδυναμίες και ιστορία. ΄Ηξερε πως για αυτούς ήταν μια αμελητέα ποσότητα. ΄Ηξερε πως όταν τα προβλήματα πνίγουν την καθημερινότητα σου, τότε βάζεις στο επίκεντρο τον εαυτό σου, αγκομαχώντας να μην τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα. Κάθε ένας λοιπόν έτρεχε να προλάβει για να ξεφύγει από τα δικά του μείζονά προβλήματα, έβλεπες στο πως απέστρεφαν το πρόσωπο τους, την ηδονή του γεγονότος πως αυτοί δεν ήταν ‘έτσι’. Και σε κάθε τυχαίο βλέμμα έβλεπες την απόγνωση μέσα στην ψυχή τους. Μαζί τους και αυτός εκείνη την στιγμή πνιγόταν. Είχε αφήσει κάθε συναίσθημα που έως τότε φίμωνε να τον κυριαρχεί ελεύθερο. Κάθε παλιός πόνος κάθε δυσαρέσκεια της ζωής ποδοπατώνται για την πρώτη θέση. Η ψυχή του ένα πεδίο μάχης συναισθημάτων και αυτός στοιχημάτιζε στον νικητή.

Κοιτώντας τη λεωφόρο βλέπει απλά φώτα που έρπουν πάνω στην άσφαλτο, κλείνει τα μάτια βλέπει τη μορφή να χορεύει και να ανακατεύει όλα τα συναισθήματα μαζί. Νιώθει χαρά. ΄Οπως και φόβο καθώς ξέρει πως ο χορός δεν κρατά πολύ. Μα έτσι είναι τα συναισθήματα. Μια αλλεπάλληλη ακολουθία από συγκεντρώσεις ορμονών καθορίζουν τη βαρύτητα κάθε στιγμής. Συγκεντρώσεις αμφίρροπες που παλιμπαιδίζουν και πυρπολούν τη λογική. ΄Οποτε νιώθεις χαρά είσαι σίγουρος πως θα νιώσεις λύπη. Ωστόσο παραμένεις εθισμένος σε αυτή, την αποζητάς και την θες ακόμη περισσότερο όταν νοσταλγείς τις 2 στιγμές μαζί της. ΄Ολη η ζωή του ανθρώπου, ένας εθισμός παράδοξο.

Η μορφή όμως δεν σταματά, και παρά τις σκέψεις του ο Κ την κοιτά με βουρκωμένα μάτια. Αυτή έχει κατακτήσει την σκηνή, νιώθει πως όλος ο κόσμος είναι στραμμένος και την κοιτά. Πιστεύει πως η πραγματικότητα του είναι το επίκεντρο όλων, μα η δική του πραγματικότητα είναι ομορφότερη από όλων. Θα μπορούσε να είναι το επίκεντρο. ΄Ομως κάθε ένας αυτό πιστεύει για την πραγματικότητα του. Μα αυτή είναι η δική του. Δεν την βλέπει κάποιος άλλος. Και τι εάν την έβλεπαν; Μα πως θα την δουν; Οι δονήσεις από τον διάβα ενός λεωφορείου ξυπνούν τον Κ από τις σκέψεις. ΄Εχει αρχίσει να κάνει κρύο και πλέον νιώθει πρησμένα τα χέρια του που κρατούν το σίδερο. Νιώθει ένα μούδιασμα στα σωθικά του, απομεινάρι όλων των σκέψεων που έκανε πριν. Μια μελαγχολική συνείδηση έχει κατακαθίσει μέσα του, σύμφωνη στην μηδαμινότητα που νιώθει ως κομμάτι του κόσμου. Νιώθει το κεφάλι του βαρύ, η φλόγα μέσα του μονάχα κάπνιζε. Καμία θέληση για ζωή, καμία θέληση για να πραγματοποιήσει όλους εκείνους τους στόχους του. Η μοναξιά κραυγάζει σιωπηρά μέσα του τη λέξη τέλος, μα αυτός αρνείται. Κοιτάζει τον ουρανό πάνω του και τα μερικά άστρα που διαφαίνονταν έτρεμαν, όπως ακριβώς και ο ίδιος. Κοιτάζει δεξιά και αριστερά του, μονάχα βαθύ σκοτάδι γύρω του που ενίοτε διαλύετο από τους προβολείς των αυτοκινήτων. Μόνος σε μια λίμνη ερέβους με εσωτερικά νεκρές ψυχές να επιταχύνουν στο δικό τους πουθενά.

Κατεβαίνει από το κιγκλίδωμα και ακουμπάει τα χέρια του μεταξύ τους. Δεν νιώθει πλέον τα ακροδάχτυλα του. Η επερχόμενη κυκλοφορία έχει γίνει πιο πυκνή. Ο Κ είναι πλέον σε μονή απόσταση αναπνοής από κάθε όχημα. Οι οδηγοί τον βλέπουν τελευταία στιγμή και συχνά κορνάρουν αφού προσπεράσουν. Ο Κ ξανακοιτά τα χέρια του. Βλέπει τις φλέβες του κάτω από το δέρμα του. Βλέπει πόσο ανιδιοτελώς το σώμα του προσπαθεί να τον κρατήσει ζωντανό. ΄Ενα ζωντανό οξύμωρο, ένα σώμα που θέλει να ζήσει με κυβερνήτη συναισθήματα δολοφόνους. Πάει να στρίψει για να φύγει. Τότε όμως τρεις λέξεις παίρνουν τον έλεγχο. ‘Καν ’το δειλέ΄ Η φράση επαναλαμβάνεται εκθετικά στο μυαλό του, στη συνείδηση του, στο είναι του. Αυτό είναι. Το σώμα του παντελώς άνευρο γέρνει προς τα μπροστά. Ο Κ με κλειστά τα μάτια νιώθει τη Γη να τον τραβά όλο και περισσότερο. Το σκοτάδι διασπάται από ένα έντονο φως στη γωνία των ματιών του.

Ο Κ δεν είναι κύριος του σώματος του πια. Δεν ξέρει που βρίσκεται. Δεν υπάρχει προσανατολισμός. Καμία αίσθηση δεν βοηθά. Νιώθει να σκάει στο κράσπεδο ανάσκελα. Ο πόνος παντού πάνω στο κορμί του. ΄Ολα τα κόκκαλα σπασμένα. Η συνείδηση του πλέον σε καμία συνάρτηση με το σώμα του. Είναι παγιδευμένη σε ένα σώμα που πεθαίνει. ΄Ενα μειδίαμα χαράζεται στο πρόσωπο του. Δεν έχει και διαφορά από πριν, σκέφτεται. Κοιτά ψηλά και ανάμεσα στα δάκρυα και τα αίματα ξαναβλέπει τη μορφή. Η μορφή χορεύει τόσο ζωντανά. Πρώτη φορά τη βλέπει τόσο όμορφη. Κόσμος μαζεύεται τριγύρω. Ο Κ ακούει μονάχα μασημένα λόγια και ένα βουητό. Νιώθει τους βηματισμούς και τις αναταράξεις στο έδαφος. ΄Ηρθαν να δουν τη μορφή, σκέφτεται. Η μορφή είναι επιτέλους το επίκεντρο. Το επίκεντρο της προσοχής. Η μορφή όμως χορεύοντας ανέβαινε όλο και πιο ψηλά στον ουρανό. Ο Κ την παρακολουθούσε να χορεύει κάτω από τα λίγα άστρα και αναρωτιόταν 3 εάν όλοι είναι τόσο μαγεμένοι όσο και αυτός. Η μορφή φτάνει στο ζενίθ. Κάνει νόημα στον Κ να μπει στον χορό. Ο Κ δεν αντιστέκεται διόλου. Δέχεται. Το οπτικό του πεδίο περιμετρικά σκοτεινιάζει. ΄Ολα μαύρα. ΄Ενα τελευταίο χαμόγελο και ξεψυχά. Ο Κ πετάγεται ξαφνικά από τον λήθαργο του, ξαπλωμένος μέσα στην άσπρη μπανιέρα, διαπραγματευόταν με το γεμάτο περίστροφο, το εάν θα τινάξει τα μυαλά του στο άσπρο πλακάκι. Μετά από τόσες ώρες εσωτερικής διαμάχης, είχε αποκοιμηθεί και ονειροπολούσε. Ακόμη όμως και τα όνειρα του γύριζαν γύρω από αυτό που τον βασάνιζε.

Κοιτά το περίστροφο, το μέταλλο ήταν ζεστό εκεί που το ακουμπούσε το χέρι του. Ανοίγει το μύλο βγάζει μία σφαίρα και ξεκινά να την περιεργάζεται στο χέρι του. ΄Ενα ακόμα τραγελαφικό μειδίαμα σμιλεύεται στο πρόσωπο του, περιφρονώντας την ευθραυστότητα της ανθρώπινης φύσης. ΄Οχι μόνο σφαίρες, αλλά και λέξεις, κινήσεις και μορφασμοί την σκοτώνουν καθημερινά. Η σφαίρα είναι απλά η χαριστική βολή. Αφήνει την σφαίρα να κυλήσει από το χέρι του μέσα στην μπανιέρα. Περιστρέφει και κλείνει τον μύλο. Ακουμπά το περίστροφο στην άκρη, και πιάνει το σημείωμα και το μολύβι που έχει δίπλα του. Ακουμπάει τον γραφίτη πάνω στο άσπρο. Η πληθώρα των σκέψεων τον καθιστά αδύνατο να γράψει το οτιδήποτε. Η μία αντιμάχεται την άλλη. Σε μία έκρηξη πανικού, πετάει το χαρτί και το μολύβι, πιάνει το περίστροφο και ακουμπά την κάνη στα χείλη του. Το μέταλλο είναι κρύο. Τα μάτια του δακρύζουν ενώ το δάχτυλο του χαϊδεύει τη σκανδάλη. Τη χαϊδεύει ρυθμικά. Ξαφνικά, ανάμεσα στα δάκρυα βλέπει την μορφή να χορεύει, τα φώτα του φόντου αστράφτουν καθώς το φως διαθλάται από τα δάκρυα του. Αυτή εύμορφη όσο ποτέ, τον έχει καθηλώσει. Παρατηρεί κάθε αιθέρια κίνηση της, τα μαλλιά της να κυματίζουν. Και όπως την κοιτά. Ο μύλος περιστρέφεται. Η σφαίρα διαπερνά διαμιάς το κεφάλι του Κ και καρφώνεται στον τοίχο. Τα πόδια του ύστερα από ένα ξαφνικό τίναγμα ακίνητα. Το όπλο πέφτει από το χέρι του μέσα στην μπανιέρα μαζί με το νεκρό κορμί του. Το σημείωμα έχει πλέον πέσει στο πάτωμα και γράφει μονάχα κηλίδες αίμα. ΄Οπως ήταν και από την πρώτη του στιγμή. Πλέον σκότωσε τη μορφή. Λυτρώθηκε από αυτή. Δεν είναι πια ένα έρμαιο της εικόνας της. Δεν είναι πια ένας ακόμη καθηλωμένος του χορού της. Ο χορός σταματά. Και οι θεατές αποχωρούν. ΄Ηταν όμως ο μόνος θεατής. Απέξω ξεκινά βροχή, το μπάνιο γίνεται όλο και πιο κρύο. Τα χρώματα όλο και πιο γκρι. Το νεκρό κορμί του συνάδει με την πραγματικότητα γύρω του. Σε έναν κόσμο που αργά πεθαίνει , αυτός είναι ήδη νεκρός. Το κόκκινο αίμα του στον άσπρο τοίχο, το χλωμό κορμί του στην άσπρη μπανιέρα και το γκρι του τσιμέντου στον ορίζοντα, η τελειότερη συμφωνία της ζωής. ΄Εντονα συναισθήματα πεθαίνουν έντεχνα, κατακρημνίζουν ανθρώπους και απελευθερώνουν ψυχές, μα τίποτα δεν διακόπτει την μονοτονία του γκρι.

Υποκλίνεται. Η αυλαία πέφτει, χρώματος γκρι.



Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2020

Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΣΕΝΗ ΣΤΟΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΝΕΑΝΙΚΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ 2020 ΤΩΝ "ΑΛΚΥΟΝΙΔΩΝ"

                           

Με χαρά και υπερηφάνεια σας ανακοινώνουμε ότι ο συμπατριώτης μας ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΣΕΝΗΣ που ζει και εργάζεται στην Κόρινθο και έχει ήδη εκδώσει το πρώτο του βιβλίο "ΤΩΝ ΘΕΩΝ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" (2016),διακρίθηκε με το τιμητικό τίτλο της ΕΥΦΗΜΗΣ ΜΝΕΙΑΣ στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Νεανικού Διηγήματος του Σωματείου μας για το 2020.

Σύντομο βιογραφικό:
Ο Ευθύμης Σενής γεννήθηκε το 1985 στην Αθήνα και πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στις γειτονιές των Πετραλώνων. Από το 1993 μέχρι και σήμερα έχει ζήσει τα περισσότερα χρόνια του στην Κόρινθο, ενώ στο ενδιάμεσο επέστρεψε στην Αθήνα για σπουδές στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Μεγάλη του αγάπη τα ταξίδια· από την Κρήτη και τη Σαντορίνη ως την Κομοτηνή, και από την Κάρπαθο ως την Κέρκυρα, μεγαλώνει χαράζοντας στην ψυχή του το ελληνικό τοπίο. Η ανάγκη να γνωρίσει νέους κόσμους και διαφορετικές κουλτούρες, τον οδηγεί σε ταξίδια στη Σερβία, στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Αυστρία, στην Ουγγαρία και σε άλλες χώρες, όπου εμπλουτίζει τον εσωτερικό του κόσμο και τη φαντασία του. Το 2012 αποφασίζει να μεταναστεύσει στην Αγγλία, στο Κέιμπριτζ. Εκεί, πολύ σύντομα νοσταλγεί τον λαμπερό ήλιο και τη θάλασσα, τη θέρμη των Ελλήνων, και αρχίζει να γράφει τα πρώτα του άρθρα και διηγήματα. Το 2013 επιστρέφει στην Ελλάδα και έναν χρόνο αργότερα ξεκινά τη συγγραφή του βιβλίου «Των Θεών Η Επανάσταση», το οποίο ολοκληρώνει και εκδίδει το 2016.


Παρακάτω σας δίνουμε την ευκαιρία να διαβάσετε το διήγημα με το οποίο έλαβε μέρος στον Διαγωνισμό.


ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ 

Κάθε παράθυρο κρύβει μέσα του μια ιστορία. Πίσω από τα σκουριασμένα κάγκελα, το θολό απ΄ την αλμύρα τζάμι και την ασπροκέντητη κουρτίνα, ένα ξερακιανό κορμί με σουφρωμένα μάγουλα πάσχιζε να διορθώσει τον κόσμο. “Θάλασσα” με δύο σίγμα, “παιχνίδι” με άλφα γιώτα, “την αγαπώ” με ωμέγα. Αυτά τα παιδιά δεν λένε να μάθουν! Ξεφούσκωσε τα πνευμόνια του και πέταξε το στυλό πάνω στο τελευταίο γραπτό που διόρθωσε. Μεσαίος, δείκτης και αντίχειρας είχαν κολλήσει μεταξύ τους σαν να ήθελαν να σταυροκοπηθούν. Τέντωσε τα δάχτυλα του να ξεπιαστούν και βούλιαξε την πλάτη του στην πολυθρόνα. Το βλέμμα του έπεσε πάνω στον δικό του γραφικό χαρακτήρα, σ΄ ένα γράμμα που δεν κατάφερε να τελειώσει το χάραμα. “Αγαπημένη μου, είμαι ξένος εδώ. Οι άνθρωποι δε με δέχονται. Φταίει το πουκάμισο του δάσκαλου; Φταίνε τα γυαλιά μου; Κανείς εδώ δε φοράει γυαλιά. Η μήπως η γλώσσα μου ευθύνεται; Θα ήθελα να μάθω την γλώσσα τους, να καταλάβω το γέλιο τους, να καταλάβουν το κλάμα μου.

Ανασηκώθηκε, τσαλάκωσε το χαρτί στην χούφτα του και το πέταξε στον κάδο των αχρήστων. Αν ήταν χιόνι το χαρτί κι έλιωναν οι λέξεις ίσως μια μέρα ξεδιψούσε τη λαχτάρα του να επικοινωνήσει με αυτόν τον κόσμο. Μα δεν έγινε ούτε εκείνο το πρωί ένα τέτοιο θαύμα κι εξακολούθησε να τρέφεται ανόρεχτα από τη μοναξιά του.

Κάθε δρόμος είναι μια ελπίδα. Πως κάπου θα φτάσουμε. Πως θα προφτάσουμε πριν μπαρκάρουμε με το βαρκάκι του Χάρου να πνιγούμε στην θάλασσα της ζωής. Βγήκε στον πλακόστρωτο δρόμο και κατηφόρισε ως την παραλία. Κάθε Σαββάτο τάιζε το κορμί του ψάρι κι ήταν η ώρα που έβγαιναν οι ψαράδες με τα καΐκια τους από το πέλαγος.

- Μαστρο-Νικόλα περισσεύει τίποτα για τηγάνι;

- Μπακαλιαράκια σού χω, με των είκοσι το κιλό.

- Πως είκοσι μαστρο-Νικόλα; Δέκα μου τ΄ άφησες την προηγούμενη φορά.

- Δεν πήγε καλά η ψαριά δάσκαλε, είκοσι. Τα θέλεις;

- Δηλαδή πήγε δεν πήγε καλά η ψαριά, ίδιο το μεροκάματο.

- Δίκαιο είναι δάσκαλε, μη με σκας! Γίνου ψαράς να καταλάβεις.

Δεν είχε είκοσι. Ούτε και δέκα δεν είχε για να πάρει μισό κιλό. Άφησε την σανιδένια προβλήτα και τράβηξε κατά το μπακάλικο. Το στομάχι δεν γεμίζει με δίκιο κι άδικο, ούτε με υπολογισμούς. Καμιά φορά χορταίνει με στεναχώριες, χορταίνει και με αέρα από εκείνον που ανασαίνουν οι ερωτευμένοι, ποτέ όμως από δίκιο. Στράγγισε τις τσέπες του για ένα ζευγάρι αγγούρια, μια ντομάτα κι ένα κομμάτι παξιμάδι. Λάδι, ελιές και ρίγανη είχε στο ντουλάπι του, δόξα τον Θεό, του κρατούσαν ακόμη.

- Δε βγαίνουν δάσκαλε τα λεφτά.

- Πόσα είναι παραπάνω;

- Ένα δίφραγκο.

- Άσε τ΄ αλάτι.

Πήρε τη χάρτινη σακούλα με τα ψώνια και βγήκε έξω από το μπακάλικο, κοίταξε αριστερά δεξιά μήπως τον έβλεπε κάποιος κι άρχισε να τρώει ένα αγγούρι άπλυτο, με τα φλούδια και τα χώματα. Μασουλούσε λίγο και κατάπινε πολύ. Περπάτησε πίσω ως την παραλία κι έβγαλε το παξιμάδι να το μουσκέψει και να τ΄ αλατίσει. Ένα ψαράκι ήρθε δειλά και τσίμπησε ένα ψίχουλο, κι ύστερα άλλο ένα κι άλλο ένα κι ο δάσκαλος θυμόταν που ήταν παιδί και τάιζε τις πάπιες και τις κυνηγούσε να τις πιάσει ώσπου να αποκαεί το δέρμα του από τον ήλιο.

- Αμαρτία δάσκαλε!

Τρόμαξε ο γραμματιζούμενος, τι φοβερό πράγμα να σου φωνάζουν “αμαρτία” πίσω από την πλάτη σου, ζωντάνεψε ο Θεός και μας έκανε τσακωτούς! Δώσε μας Θεούλη μου μια αγκαλιά κι εμείς μια μέρα θα σου ξεπληρώσουμε το χρέος μας. Παρέλυσαν τα χέρια του, πνίγηκε το παξιμάδι, το έκλεψαν τα ψαράκια.

- Αμαρτία δάσκαλε, να σου περισσεύουν και να ταΐζεις τις μαρίδες, του είπε ο επιπληκτικά ο Κωστής με την κιθάρα του περασμένη στον ώμο. Από χθες δεν έβαλα μπουκιά στο στόμα μου κι εσύ… Δημόσιος υπάλληλος, που να καταλάβεις τι πάει να πει φτώχεια…

- Γιατί δεν πιάνεις μια δουλειά Κωνσταντίνε; Έξυπνος είσαι, νέος είσαι!

- Δε μ΄ αφήνει η μουσική δάσκαλε. Δουλειά; Ερωτεύτηκες ποτέ δάσκαλε; Που να σκεφτώ άλλη γυναίκα! Τι είναι θαρρείς η μουσική; Ντο ρε μι και σολ φα δίεση; Τη θέλει την καρδιά ελεύθερη, ζωντανή. Οι ζωντανοί τραγουδάνε, άκουσες ποτέ κανέναν πεθαμένο να τραγουδάει από το μνήμα του;

Δίκιο είχε κι αυτός. Πολύ θα ήθελε να του κάνει το τραπέζι, έστω μια ντομάτα λίγο αγγούρι και δυο λόγια φιλικά, αλλά φοβήθηκε πως δεν θα ήταν καλή παρέα για έναν μουσαφίρη. Του άφησε τη χαρτοσακούλα για να δειπνήσει με την αγαπημένη του και πήρε τον ανήφορο να βγει στο σπίτι του. Έβγαλε τα παπούτσια για να ανέβει τα σκαλιά, δυο νοίκια χρωστούσε, μη τον ακούσει η κυρά-Δέσποινα και τον παραλάβει με τη γκρίνια της. “Έχω άντρα άρρωστο, έχω παιδιά της παντρειάς και μάνα του θανατά, δώσε μου τα ενοίκια αλλιώς να φύγεις, το σωστό να λέγεται”. “Σώπα κύρα-Δέσποινα κι όλοι από ένα καημό έχουμε. Μη κλαίγεσαι, γρουσουζιά είναι λένε, δεν τα χάνεις τα λεφτά σου”. Έκλεισε την πόρτα πίσω του κι άφησε τα κλειδιά πάνω στο κομοδίνο με το ξέθωρο σεμεδάκι. Στον τοίχο κολλημένο το πρόγραμμα του σχολείου, το πρόγραμμα του φαγητού του, η λίστα με τα χρέη του. Τα χώριζε όλα, τα έκανε σκελετούς, τα έβαζε σε σειρά να ξέρει τι του γίνεται. Στο βάθος απέναντι ένας οβάλ ολοσκόνιστος καθρέφτης τον απόπαιρνε μέρα με τη μέρα: “Σκελετός έγινες κι εσύ καημένε”!

Έπιασε πάλι το στυλό, πήρε μια βαθειά ανάσα και πήρε να γράφει από την αρχή. “Αγαπημένη μου, πως είσαι; Πως είναι το παιδί; Σας σκέφτομαι. Μετράω τις ημέρες για να επιστρέψω. Μεθαύριο πληρωνόμαστε, θα σου στείλω χρήματα για τους γιατρούς μαζί με το γράμμα. Έφαγα το καθιερωμένο ψάρι μου σήμερα, πήγε καλά η ψαριά του Μαστρο-Νικόλα και μου έδωσε χάρισμα ένα κιλό μπακαλιαράκια, δίκαιο είναι είπε, που μαθαίνω είπε τα παιδιά γράμματα. Κι εκείνη τη φορά που σου είπα πως βοήθησα το μπακάλη να μαζέψει την πραμάτεια του στην καταιγίδα, θυμάσαι; Μου έδωσε σήμερα μια ντομάτα, δυο αγγούρια κι ένα παξιμάδι. Κι ένα αλάτι μού ΄δωσε. Πέρασε από το σπίτι και ο φίλος μου ο Κωστής να φάμε μαζί και μου εξηγούσε τι είναι μουσική. Το ήξερες αγάπη μου ότι η μουσική δεν είναι ντο ρε μι; Θέλει καρδιά να ξέρει να αγαπά, θέλει κι υπομονή”. Έβαλε το γράμμα στον φάκελο, τον έκλεισε ευλαβικά και πήρε να διορθώνει πάλι γραπτά: “Αλήθεια” το θει με έψιλον γιώτα, “άνθρωπος”, το θρω με ωμέγα.





ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΘΗΤΕΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΛΟΓΩ COVID-19




 Αγαπητά μέλη του Σωματείου μας ,

 Σας ενημερώνουμε ότι βάσει της παρακάτω ΚΥΑ (Νοεμβρίου) η θητεία του Δ.Σ παρατείνεται μέχρι νεότερης απόφασης. 

Θα είμαστε σε επαφή για να σας ενημερώνουμε για τις εξελίξεις ! 

                                                                          Το Δ.Σ. 



ΤΡΑΠΕΖΑ ΝΟΜΙΚΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΝΟΜΟΣ (INTRASOFT INTERNATIONAL) Ν 4753/2020: Λήψη συμπληρωματικών μέτρων για την εφαρμογή του Κανονισμού (ΕΕ) 2019/1150 Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (781295) Άρθρο 54 Παράταση οργάνων διοίκησης σωματείων 1. Η θητεία των διοικητικών συμβουλίων και των λοιπών καταστατικών οργάνων των πολιτιστικών, αθλητικών, φιλανθρωπικών και άλλων σωματείων και συλλόγων, που έχουν συσταθεί και λειτουργούν σύμφωνα με τα άρθρα 78 και επ. του Αστικού Κώδικα, εφόσον έχει λήξει ή λήγει ενόσω βρίσκονται σε ισχύ τα έκτακτα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας από τον κίνδυνο περαιτέρω διασποράς του κορωνοϊού COVID-19 και εφόσον στο μεταξύ δεν έχουν διενεργηθεί αρχαιρεσίες για την ανάδειξη νέων καταστατικών οργάνων, παρατείνεται, από την ημερομηνία λήξης της, έως την 31η.12.2020. 2. Με κοινή απόφαση των Υπουργών Υγείας, Εσωτερικών και του κατά περίπτωση συναρμόδιου Υπουργού, η θητεία των διοικητικών συμβουλίων και των λοιπών καταστατικών οργάνων της παρ. 1 μπορεί να παρατείνεται για χρονικό διάστημα μέχρι τεσσάρων (4) μηνών ακόμη, εφόσον εξακολουθεί να υφίσταται κίνδυνος διασποράς του κορωνοϊού COVID-19

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2020

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΜΑΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΣΚΛΗΡΟΥ ΔΙΣΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΩMATEIO ''ΦΙΛOI AΡΧΑΙΑΣ ΤΕΝΕΑΣ'' - ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ Δρ. ΕΛΕΝΑΣ ΚΟΡΚΑ

 




Δρ. Έλενα Κόρκα

Επίτιμη Γενική Διευθύντρια Αρχαιοτήτων

Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού,

Διευθύντρια Συστηματικής Αρχαιολογικής

Έρευνας της Αρχαίας Τενέας.

Τηλ: 6944362836

email: ekorka@culture.gr

                                                                   Προς: Σωματείο Λόγου και Τέχνης 'Αλκυονίδες'

                                                

                                              ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Με την παρούσα επιστολή, η διευθύντρια της ανασκαφής της αρχαίας Τενέας, Δρ. Έλενα Κόρκα και τα μέλη του ερευνητικού προγράμματος, θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε θερμά για την προσφορά σας στην έρευνά μας. H αγορά ενός εξωτερικού σκληρού δίσκου, δεν αποτελεί μονάχα υλική υποστήριξη, συμβολίζει ταυτόχρονα τον χαρακτήρα του σωματείου σας και των μελών του, οι οποίοι παρά τις δυσκολίες, δε ξεχνούν την έννοια της προσφοράς. Κάθε χρόνο, η συστηματική ανασκαφή της αρχαίας Τενέας, φέρνει στο φως πολύτιμες πληροφορίες για την ιστορία της Κορινθίας και πιο συγκεκριμένα για την αρχαία πόλη της Τενέας. Ως εκ τούτου, ο σκληρός δίσκος που μας προσφέρατε, θα συμβάλει καθοριστικά στο εγχείρημα αυτό. Ευχόμαστε στην πρόεδρο του σωματείου, Όλγα Κονομόδη-Θωμά και σε όλα τα μέλη του, καλές γιορτές και ευτυχισμένο το 2021 και ευελπιστούμε σε μελλοντικές συνεργασίες.

                                                                                                                          Με εκτίμηση,

                                                                                                                     Δρ. Έλενα Κόρκα

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΝΕΑΝΙΚΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ 2020

                                             

                         



Ο Πανελλήνιος διαγωνισμός Νεανικού Διηγήματος 2020 του Σωματείου μας, έφτασε στο τέλος του και έχουμε την χαρά και την τιμή να σας παρουσιάσουμε τα αποτελέσματα.

Συγχαρητήρια σε όσους διακρίθηκαν αλλά και σε όλους όσοι συμμετείχαν.
Είστε όλοι νέοι και το μέλλον είναι μπροστά σας .Στην εποχή μας υπάρχουν πολλές δυνατότητες για  να τις εκμεταλλευτείτε και πολλές ευκαιρίες για να τις αξιοποιήσετε ,ώστε να καλλιεργήσετε και να βελτιώσετε το ταλέντο σας !


Παρακάτω οι διακριθέντες του διαγωνισμού:


ΒΡΑΒΕΙΑ

1ο βραβείο:
 ''Η ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΗ ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΚΡΙ'' του ΖΑΦΕΙΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (Βιέννη ,Αυστρία)

2ο βραβείο :
''ΜΟΝΗ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ '' της ΕΛΕΝΑΣ ΤΣΑΚΙΡΙΔΟΥ (Καβάλα) 
 και ισοβαθμία 
2ο βραβείο:
  ΄΄Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ'' του ΜΑΝΤΖΙΩΚΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ-ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ (Αγ.Παρασκευή)

4ο βραβείο :
''ΚΑΘΑΡΣΗ'' της ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΠΕΡΥΣΙΝΑΚΗ (Πειραιάς)

(εδόθησαν τέσσερα βραβεία λόγω της εγγύτατης βαθμολογίας και των τεσσάρων)



ΕΠΑΙΝΟΙ

1ος έπαινος :
''Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ'' της ΞΥΝΑΡΟΠΟΥΛΟΥ ΙΩΑΝΝΑΣ (Ηράκλειο Αττικής)

2ος έπαινος :
''ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ'' του ΜΑΝΤΖΙΩΚΑ ΒΛΑΣΙΟΥ-ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ (Αγ.Παρασκευή)

3ος έπαινος :
''ΝΑ ΤΗΝ ΞΕΔΙΨΑΣΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ'' της ΠΑΒΙΝΑΣ ΦΑΣΟΥΛΗ (Χαλκίδα)
και ισοβαθμία
3ος έπαινος :
''ΠΡΩΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΤΟ ΚΑΛΟ'' του ΑΓΓΕΛΟΥ ΑΡΟΡΑ (Αιγάλεω)

(εδόθησαν τέσσερις έπαινοι λόγω ισοβαθμίας)





ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ


''ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ'' του ΣΕΝΗ ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κόρινθος)


''ΕΝ-ΔΙΑ-φέρουσα'' της ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΑΒΡΑΜΗΛΑ (Άνω Πατήσια)


''ΠΑΛΕΤΑ ΤΡΙΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ'' της ΕΠΙΤΡΟΠΑΚΗ ΚΑΛΛΙΟΠΗΣ (Ηράκλειο Κρήτης)


''ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ'' της ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΙΝΑΣ (Αθήνα)




ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Ευχαριστούμε πάρα πολύ και τους αξιόλογους κριτές μας οι οποίοι ανέλαβαν με πολλή χαρά και απολύτως αφιλοκερδώς το έργο αυτό ,του οποίου η κρίση και το αποτέλεσμα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο ,λόγω του αριθμού των συμμετεχόντων και της ποιότητας των έργων τους.

ΚΡΙΤΕΣ : 

Πέτρος Τσερκέζης , συγγραφέας -ποιητής .

Τασσώ Γαΐλα , αρθογράφος-ερευνήτρια.

Κόκλα Ιωάννα , λογοτέχνης-εκπαιδευτικός .

Τραγουστή Βασιλική , φιλόλογος-εκπαιδευτικός Β/θμιας Εκπ.

Γκιόκα Αναστασία ,εκπαιδευτικός Α/θμιας Εκπ.- Διευθύντρια 1ου Δημ. Σχ. Κορίνθου .



Οι τιμητικές διακρίσεις και τα αναμνηστικά διπλώματα θα σταλούν σε όλους ηλεκτρονικά και μετά τη λήξη των υγειονομικών περιορισμών ,λόγω της πανδημίας,  ευελπιστούμε ότι θα βρεθούμε και από κοντά ,σε κάποια όμορφη εκδήλωση !



ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ



Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                                      Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΟΛΓΑ ΚΟΝΟΜΟΔΗ-ΘΩΜΑ                            ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΛΛΙΡΗ -ΛΕΚΚΑ